Terapia integracji sensorycznej (SI) – w Polsce jest uznawana za jedną z najnowszych kompleksowych metod stosowanych w terapii dzieci z opóźnieniami w rozwoju psychoruchowym i trudnościami w nauce. Terapia integracji sensorycznej ma postać ukierunkowanej zabawy, w której dziecko z chęcią uczestniczy oraz ma przekonanie, że tworzy zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności. Cel terapii skoncentrowany jest raczej na poprawie integracji pomiędzy zmysłami w układzie nerwowym. W pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy jak np: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa.
Zaburzenia integracji sensorycznej rozpoznawane są u dzieci z trudnościami w uczeniu się (dysleksja), dzieci autystycznych, dzieci z ADHD, upośledzeniem umysłowym, porażeniem mózgowym.
Wskazania do zastosowania terapii SI:
dzieci nadwrażliwe na bodźce czuciowe, słuchowe, wzrokowe, węchowe, reagujące na nadmierną stymulację zmysłową wycofaniem, pobudzeniem, agresją- dzieci z obniżoną reaktywnością na bodźce, poszukujące nadmiernej stymulacji
- dzieci z trudnościami w utrzymaniu równowagi oraz w zakresie koordynacji wzrokowo-ruchowej, niezdarne i nieskoordynowane ruchowo, mające problem z nauczeniem się zabaw ruchowych
- dzieci z problemami w zakresie pisania, rysowania i motoryki małej (np. trudność związane z ubieraniem się, zapinaniem guzików, wiązaniem sznurowadeł, itp.)
- dzieci z trudnościami w zakresie planowania i wykonywania nowych ruchów i aktywności ruchowych
Przez zabawę przyjemną i interesującą dla dziecka dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań.
Terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności.
Metoda integracji sensorycznej to jedna z ważniejszych metod wykorzystywanych w pracy z dziećmi z problemami w rozwoju. W pierwszej kolejności kierowana jest do dzieci z trudnościami w uczeniu się, ale z powodzeniem można stosować ją w przypadku niepełnosprawności intelektualnej, ruchowej, autyzmu i innych zaburzeń. Może być także wykorzystana jako forma profilaktyki ewentualnych trudności w uczeniu się oraz stymulacja rozwoju dzieci prawidłowo rozwijających się.
Warto podkreślić, że z problemów w zakresie integracji sensorycznej dzieci nie wyrosną. Te problemy będą „rosły” razem z nimi. Dlatego tak ważna jest wczesna interwencja, która wspiera system nerwowy tak, aby mógł on prawidłowo odbierać, interpretować i organizować napływające informacje zmysłowe.